Piet Vastenavondt (B) Sunday Evening Blues Mine Blues (Muzecafé) Heusden-Zolder - 23-02-2025 reporter & photo credits: Freddie info band: Piet Vastenavondt info organisatie: Mine Blues © Rootsville 2025

Zondagavond en de return van Vastenavondt naar het 'Muzecafé' in Heusden-Zolder, en dan hebben we het hier niet over de ieder jaar weer kerende periode van drank en plezier maar wel degelijk over één van de mooiste stemmen van ons landje. We hebben het hier uiteraard over 'Piet Vastenavondt' die op deze zondagavond de editie van 'Sunday Evening Blues' zal opluisteren.

We schrijven 3 november 2023 toen Vastenavondt hier ook in dit café kwam neer te strijken, dit voor de voorstelling van zijn toen nieuwe album 'Call Me An Angel'. Toen in het gezelschap van die twee guitar slingers die ook deel uitmaken van 'David Ronaldo & The Dice' en luisteren naar de namen Dirk Lekenne en Charly Verbinnen. Net als in 2023 heeft Piet Vastenavondt zich ook verzekerd van een ritmesectie dat bestaat uit de alomgekende Stoy Stoffelen aan de drums en bassist Loe Dejaeghere. Aan de knoppen daar staat de altijd betrouwbare 'Rafke'. Liefst 7 gitaren, een basgitaar, een drumstel en een betoverende stem zijn er klaar voor en zo ook wij...Allee dat dachten we toch want één van de boxen wilde plots niet meer meewerken en zo zaten PA-technicus en muzikanten wel degelijk effen in de spreekwoordelijke 'put'.

Voor velen aanwezig is Piet Vastenavondt nog onbekend maar daar zou ook hier in Limburg wel vlug verandering in komen. Programmamaker Herman Ectors van 'Mine Blues' die Piet kwam vast te leggen voor één van hun altijd wel zeer 'Sunday Evening Blues' sessions stond ook fier te wachten. Er waren er toen die dachten dat 'Call Me An Angel' zijn debuutalbum was maar de muziekliefhebbers pur sang kennen uiteraard ook het in 2013 bejubelde 'I Am Wilson' en enkele jaartjes later ook het in 2020 uitgebrachte 'The Power Of Almost Nothing'. De 'MC' van vanavond is Roeland Bierkens AKA Mr. Ale.

Na een technische overbrugging tussen de twee klankkasten was alles terug pico bello en was het Piet die meteen solo het ganse 'Muzecafé' kwam in te pakken met het prachtige 'Falling'. Een nummer dat terug te vinden is op het album 'The Power Of Almost Nothing' en deze plaats in een volledig stilzwijgen kwam om te toveren. Eén gezamelijk besluit dan maar, wat een stem is dit. Ook het betoverende 'Daddy' wordt nog solo en akoestisch gebracht maar dan worden de vier andere ras muzikanten op het podium geroepen.

Alles wat we verder nog zouden gaan horen was Piet's wondermooie klankkleurn zijn doordringende nummers, de ondersteuning van een prachtig kwartet muzikanten en het telkens weerkerend respectvol applaus na ieder nummer. Zo ook na het hoogstaande 'Would You Come Down On Me' uit zijn debuutalbum 'I Am Wilson', en één van de mooiste Americana songs die hij uit zijn pen liet vloeien. We zijn hier op een 'Sunday Evening Blues' en ook daaraan hadden Piet en ziijn kompanen gedacht door het brengen van 'Need Your Love So Bad' welk in 1968 werd gecoverd door Peter Green en zijn 'Fleetwood Mac' maar waarvan de credits als sinds 1955 worden toegeschreven aan rhythm 'n blues singer 'Little Willie' John ' die in 1968 verkoos om naar boven te verhuizen voor een almachtige jam.

Het hoeft gezegd, naast de ondersteunende ritmesectie zijn de twee gitaren aan Pete's zijde een perfecte match voor dit nu al wonderbaarlijke concert. Van de fijne tussenkomsten door Dirk Lekenne tot de in je lichaam doordringende solo's van Charly Verbinnen, maar dat wisten wij uiteraard al een tijdje. Terug dan naar de fijne Americana van Piet Vastenavondt met 'What's The Matter John' en het prachtige 'Ohio'.

Na 'Close To Home' krijgen we de titeltrack van zijn laatste album en met deze 'Call Me An Angel' wordt de lat hier zelfs nog wat hoger gelegd. Een nummer waarbij Vastenavondt zijn whistling skills op het voorplan traden en zo ook de volledige medewerking werd gevraagd aan de talrijke aanwezigen die zich zo bereidwillig lieten inlijven in het 'Sunday Evening American Choir'. Oeh Oeh Oeh, Yeah Heah! Er volgden toen nog 'Down South By The Bay' en het eveneens komende uit datzelfde album komende 'We Were Wright' en zo werd er dan aan pauze ingelast en konden wij dus eindelijk terug vrij ademhalen. Hoe mooi was dit en er zou nog zo een set aankomen. We worden hier vanavond nogal eens verwend door Vastenavondt.

De 10 minuten break zat er al vlug op en 'de' band met Pete vatten dan uit 'Call Me An Angel' aan met 'Kindeman' met daarin een door been en merg snijdende solo van Charly Verbinnen. Er moet toch iets speciaal zitten in het water van de Leuvense 'Stella'. Ook het volgende 'Harmless' is zo eentje waar de Amerikaantjes nog een puntje aan kunnen zuigen. Americana ten top!

Even teruggrijpen naar een cover, maar wat voor eentje want van Ryan Adams volgt er dan het adembenemende 'Oh My Sweet Caroline' maar eerlijk, deze Vastenavondt kan het zeker zo goed brengen, zo niet nog pakkender en al zeker met de lapsteel van Dirk Lekenne. En hoor je op de achtergrond van het originaal niet onze Pete? ;-) Nee? maar dan zeker wel Nick Lowe zijn 'Sound Of Breaking Glass', want dat komt ervan als een patron zelf wil werken. Na 'My Love Shines For You' veert David Ronaldo zo plotseling recht bij het horen van de eerste noten van 'Midnight Rider' van de broertjes Gregg en Duane Allman. Yep, ook na al die jaren doet dit nummer iets met een mens.

Helaas wordt er zo ook naar het einde van dit wondermooie concert toe gewerkt met 'Broken Man' maar wanner we toen dachten dat we konden ademen waren we er met z'n allen aan voor de moeite. Solo kregen we dan nog het verhaal over ons bekendste showbizz koppel 'Nicole en Hugo'. En wie zo nog onberoerd kan blijven met het aan 'Nicole' gerichte 'Last Time For Us', wel die wordt hier onmiddellijk verbannen naar het donkerste gedeelte van de 'Put' van Heusden-Zolder.

Ook al riepen we met z'n allen om vier bisnummers, we zouden er helaas maar twee gaan krijgen. Helemaal in zijn eentje transformeerde Pete Vastenavondt zich dan in een volwaardige protestzanger met een nummer over een kuststad dat in puin ligt. Nee, het ging niet over Blankenberge want daarvoor moet het zomer worden vooraleer er daar gevechten losbreken. Nee, het ging over het door Rusland plat gebombardeerde 'Odessa' aan de Zwarte Zee en hopen we zo ook dat we maar vlug van die TWEE gekken, of moeten we zeggen dictators, verlost zullen zijn.

Allemaal dan terug op het podium waar we de voorliefde van Piet voor de 'Fab Four' leren kennen met een nummer dat Sir Paul schreef voor zijn Wings en zo eindigen we hier toch nog met een vrolijke noot met 'Let 'Em In'. Geen woorden voor dit concert meer over, alleen tonnen respect! Het was schoewen, hieeeel schoewen...